Dag 21, De terugreis
Terug naar huis – een reisdag vol afscheid, stress én frietjes
Wakker worden met papas concert
Vandaag was het zover: de laatste ochtend in Amerika. En hoe kun je die beter beginnen dan met een luidkeels gezongen liedje van papa? Nou... de kinderen hadden daar wel wat anders over te zeggen. Die zullen het zeker niet missen (maar stiekem misschien toch een beetje?).
Omdat we zó vroeg wakker waren, moesten we het helaas nog even zonder koffie en thee stellen. Dus: uitchecken en hup, de auto in richting het vliegveld.
Afscheid van onze trouwe Jeep
Bij het vliegveld begon het afscheid nemen echt. Esther, Kelsey, Jailey, Rover en Sofie werden alvast afgezet bij de terminal. Ronnie reed alleen door naar het verhuurbedrijf om daar onze prachtige Jeep in te leveren. Wat gaan we die auto missen... Zoveel avonturen beleefd, zoveel kilometers afgelegd, en zóveel moois gezien!
Na het inleveren bestelde Ronnie een Uber en werd netjes weer teruggebracht naar het vliegveld. Tijd om de koffers af te geven – al ging dat niet helemaal vlekkeloos.
Koffers kwijt? Nee hoor, gewoon een kleine fout
Bij het inchecken bleek er iets mis te zijn gegaan met Rover en Sofie. Zij stonden niet goed geregistreerd en moesten aan de balie apart worden ingecheckt. Gelukkig werd het opgelost en konden we verder richting de security.
Eindelijk koffie... na 30 minuten wachten
Na de douane haalde Ronnie zijn allereerste koffie van de dag bij Starbucks. En ja hoor, dat duurde maar liefst 45 minuten. Maar het was het waard: de eerste welverdiende bak koffie smaakte fantastisch.
Klaar voor vertrek… of toch niet?
Het boarden ging vlot en zonder vertraging. Alles leek goed te gaan, totdat de piloot zich meldde via de intercom: een technisch probleem... We moesten terug naar de gate. De oorzaak? Een verkeerde cateringkar die niet vastgezet kon worden. Gelukkig was dit snel opgelost, en konden we alsnog met een kleine vertraging vertrekken.
Rennen voor de aansluiting
Omdat we maar 40 minuten overstaptijd hadden voor onze aansluitende vlucht, vroegen we aan de stewardess of het haalbaar was. “Moet lukken,” zei ze. Maar dan wel snel de benen nemen! Aan het einde van de vlucht kregen mensen met haast voorrang om als eerste het vliegtuig te verlaten. Dat scheelde enorm!
Met een flinke pas door de terminal kwamen we nét op tijd bij de juiste gate aan. Geen seconde te vroeg: we konden meteen doorlopen en instappen. Wat een opluchting!
Schermpjes uit, oogjes toe
Tijdens de vlucht naar München gingen de schermpjes bij de kinderen direct aan. Tot grote frustratie van Ronnie, want ze waren duidelijk doodop. Uiteindelijk heeft hij de schermen uitgezet – en jawel, de oogjes vielen al snel dicht. De kinderen sliepen eindelijk, en dat gaf wat rust in het vliegtuig.
Ronnie? Die sliep natuurlijk weer niet. Zittend slapen blijft een marteling...
Aankomst in Duitsland: nog één vlucht te gaan
Eenmaal in München verliep alles rustig. Geen stress, geen haast. We liepen relaxed naar onze gate, stapten in de bus naar het vliegtuig – een schattige kleine cityhopper – en vlogen naar Düsseldorf. Wat een fijn toestel trouwens!
Daar aangekomen pakten we de Skytrain naar parkeerplaats P5. Alles ging soepel. En toen... eindelijk weer in onze eigen auto!
Thuiskomen met friet en frikandellen
De terugrit naar huis verliep vlot. Alleen... wat was het wennen om weer in onze eigen auto te rijden! Gelukkig kwamen we na anderhalf uur veilig thuis aan. En toen was het klaar met de pret – koken zat er niet meer in. We haalden waar we al die weken naar gesnakt hadden: een echte friet met frietsaus, kroketten, frikandellen… de hele mikmak. Wat was dát lekker!
Slaapdronken en voldaan
Na een klein beetje slaap in het vliegtuig (tenzij je Ronnie heet), waren we kapot. Ronnie lag om 20:00 al te slapen, en de rest volgde niet veel later. Moe, maar voldaan. Vol herinneringen aan een onvergetelijke reis door Amerika.
Tot de volgende keer, Amerika!
Dit was absoluut niet de laatste keer dat we dit prachtige land bezochten. Amerika heeft ons hart gestolen. Houd de website in de gaten, want de komende tijd worden er nog filmpjes en foto’s toegevoegd.
Geniet nog even lekker met ons mee – en wie weet: tot snel, Amerika!